Pardon? Irene Schouten de Sportvrouw van het Jaar? Niet Annemiek van Vleuten? Dan ben ik bang dat het schrijven van dit stukje gelijk zal staan aan koorddansen boven de Grand Canyon: één uitglijer en ik tuimel te pletter.
Nee, ik ga het hier niet over de Sportman van het Jaar hebben. Die prijs is andermaal naar Max Verstappen gegaan, die ‘m uiteraard weer niet zelf kwam ophalen. Toen ik mijn vrees voor zijn uitverkiezing onlangs uitsprak kreeg ik een woedende meute Max-fans over mij heen. Dat mag mij geen tweede keer overkomen. Er worden al genoeg Telegraaf-mensen beveiligd. Maar ik wil hier wél laten blijken dat ik het óók niet eens ben met de keuze voor Irene Schouten. Dat grenst in mijn geval aan verraad.
Misschien herinnert u zich de columnistische aubade nog die ik Irene Schouten na het behalen van het goud op de 5000 meter op de Olympische Spelen in Bejing bracht. West-Friese Irene is mijn allessie, zo maakte ik toen duidelijk. Welnu, daar is nog steeds geen verandering in gekomen. Als ik 104 jaar jonger was en niet over de flaporen en het lichaam van een aan obesitas lijdende olifant met jicht zou beschikken, en daarentegen wél over Bradley Cooper-ogen en een Kjeld Nuis-lijf, op zich geen onredelijke ombouwingswensen in een land waar een 31-jarige voormalige man ruime publicitaire aandacht wordt gegund wanneer zij na haar transitie laat weten dat zij graag met 15-jarige meisjes zou willen voetballen omdat zij zich nu eenmaal een 15-jarig meisje vóelt, als dát zou kunnen worden bewerkstelligd zou ik onverwijld een duel met die Dirk Jan van haar aangaan.
Kom maar op, mop!
De dood of de gladiolen!
Jeetje, ik ben nog steeds niet van mijn ineens wel héél slappe koord geboomerd. Al vermeld ik voor alle zekerheid toch nog maar even dat Irene Schouten in 2022 in mijn ogen wel degelijk fenomenale prestaties heeft geleverd. Drie keer goud op de Spelen, wereldkampioene allround, wow! Onder normale omstandigheden zou ik het dan ook zeer terecht hebben gevonden dat zij tot de Sportvrouw van het Jaar is uitgeroepen. Maar helaas zíjn dit geen normale omstandigheden. De abnormale wielrenster Annemiek van Vleuten is er namelijk ook nog. Wat zij in 2022 flikte is helemáál bovenmenselijk.
Giro: 1. Annemiek van Vleuten. Tour: 1. Annemiek van Vleuten. Vuelta: 1. Annemiek van Vleuten. Zij won in één jaar dus de drie grote ronden, wat nog niet één mannelijke coureur voor elkaar kreeg, waarna zij vlak voor haar 40ste verjaardag (!) voor de wereldkampioenschappen naar Australië vloog, bij een valpartij in de gemengde ploegentijdrit een breuk in haar elleboog opliep, toch nog startte in de individuele wegrace en vervolgens wereldkampioene werd door er 600 meter voor de meet kermend van de pijn in haar arm tussenuit te knijpen.
Bovenmenselijk zei ik?
Buitenaards kan ook.
Sorry, Irene, maar Annemiek had het moeten worden, en ergens denk ik dat je het nog met mij eens bent ook.
Hoera, ik sta nog!
